100 koni zostało odciętych i uwięzionych na wyspie. Wtedy 7 kobiet zrobiło coś nie do pomyślenia…

W 2006 roku blisko 100 koni utknęło na małej wyspie w Holandii. Ogromna fala sztormowa pchnęła wodę morską na ziemie znajdujące się poza wałami przeciwpowodziowymi. 19 koni utonęło na błotnistym pagórku, który zamienił się w wyspę.

W prasie na całym świecie zaczęły pojawiać się artykuły o historii Wielkiego Ratunku w Holandii, jednak wysiłki władz w ratowaniu zwierząt nie kończyły się powodzeniem. W celu ratowania koni, ratownicy próbowali zwabić stado osieroconych przez wodę zwierząt do bezpiecznego miejsca, a wszystko musiało odbywać się również konno. Nikt nie pomyślał, że można to zrobić w bezpieczny i kontrolowany sposób.

3 listopada 2006 roku zdarzył się cud.

Spodziewano się, że poziom wody po następnej burzy wzrośnie. To byłby cios ostateczny dla uwięzionych koni. Konie stawały się coraz słabsze. Ale w pewnym momencie na forum o koniach fryzyjskich pojawił się wpis: „konie i jeźdźcy poszukiwani… Tylko doświadczeni jeźdźcy z końmi, które nie boją się wody”. Całkowicie żeńską grupa – Susan, Micky, Antje, Hinke, Christina i Fardow, spotkały się następnego dnia, aby doprowadzić konie w bezpieczne miejsce.

W 2006 roku Wielka Ratunek w Holandii wstrząsnął krajem i całym światem. Gwałtowny sztorm uderzył w miasto niedaleko Amsterdamu, pozostawiając grupę 100 koni na małym kawałku błotnistej ziemi.

Przez trzy dni, konie uwięzione były na małym skrawku ziemi, który zamienił się w wyspę w czasie wieczornej burzy. Podczas gdy zimny wiatr i deszcz ocierał się o ich ciała, konie nie mogły zrobić nic, poza oczekiwaniem na cud.

Międzynarodowa prasa opisała kilka nieudanych prób ratowania koni. Następnie pojawił się wpis na forum o koniach, z informacją o poszukiwaniach doświadczonych jeźdźców z końmi nie bojącymi się wody. Mieli spotkać się następnego dnia podczas misji ostatniej szansy.

40-letnia Norma Miedema jest niezaprzeczalnie uważana za bohatera akcji ratunkowej. Była pierwszą osobą, która skontaktowała się z władzami, nie ustępując zanim konie nie zostały uratowane.

Kilka kobiet jeżdżąc konno, kierowało zwierzęta do bezpiecznego miejsca oddalonego o 600 metrów, a całe stado – z wyjątkiem jednego konia – przemieściło się bez wahania. Norma, która cierpi na zapalenie płuc, pozostała na miejscu jeszcze jeden dzień, aby pomóc w transporcie koni.

Sześć kobiet (w wieku od 19 do 40 lat), które jeździły konno tego dnia zostały uhonorowane przez ich rząd za męstwo i odwagę. Poświęcały swe życie, jeżdżąc konno w lodowatej wodzie powodziowej i w niebezpiecznym miejscu.

Ostatni pozostały koń był prowadzony później pod eskortą jeźdźców. Upadł po dotarciu na brzeg, a opiekę nad nim przejęli weterynarze.

Konie i ich bohaterki zostały później upamiętnione w Marrum – dekoracją kopyt i flagą fryzyjską.